Heet in Parijs.

Het weekend van 10 april was daar. Het weekend waarin we de marathon van Parijs lopen. De aankomst in parijs was helemaal goed. Het verkeer is Shenzhen-achtig. De omgeving echt Frans. Ons hotel was gepositioneerd gezellig in een rose buurt.

Na aankomst, auto naar parkeergarage gebracht, voor 6 weken hardloopkleding uitgepakt, en eerst maar eens naar een terrasje voor koffie. Het eerste wat opviel was, behalve dat het allemaal erg Frans was, dat het zonnetje lekker scheen, en het eigenlijk best wel warm was. Warm in de zin van blauwe lucht, strakke zon, 28 graden, transpireren als je je koffie drinkt. Heerlijk dus, 'om op een terrasje te zitten'.

's Midddags die vrijdag hebben we de startbewijzen opgehaald. De organisatie kon niet beter. Aan alles kon je zien dat dit een mega-evenement is, honderden vrijwilligers, en vanaf het inleveren van je "gezondheids verklaring" tot aan het ophalen van je startnummer ging in een streep. Prima.
Achter deze organisatie was een soort tijdelijke hardloop SUPER-markt ingericht waar alle merken zich presenteren. Hardlopen is big business.

Voor de zekerheid had ik wat Isostar-gelletjes gekocht met cola-smaak. In Hongkong liggen nog *tig gelletjes die bedoeld waren voor Parijs. Vergeten. De rest van de dag hebben we getoerist, en 's avonds pasta gegeten. We konden het niet te laat maken, want de volgende morgen vroeg deden we mee in de family run. een loopje voor de family Plasman en de kids van zo'n 1.5 km. heel leuk.
De start was bijna onder de "arc de triomphe". dat ziet er wel heel gaaf uit. Het voelt als "heilige grond". Het zonnetje dat opkwam achter die arc, hielp om een dramatisch sfeertje te scheppen. Zonnetje zei je? Ja ZONNETJE" De family run werd gelopen om ca 9 uur, de temperatuur was ik schat, zo'n 18 graden, en dat was voordat de zon doorkwam.
Hmmm die temperatuur wordt een issue.
Na afloop van de family run, zijn we op de GPS van Garmin terug gelopen naar het hotel. Leuk dat je zo'n functie nog eens gebruikt ook. En, zolang die zon achter de huizen was liep het prima. We wilden kalm aan doen, het was zo'n 5 km, en met km tijden tussen 6.15 en 5.45 hebben we heerlijk rustig terug gelopen.

De volgende morgen M-day. Natuurlijk vroeg opstaan, de kleding had ik al klaar liggen, de schoenen, de sokken, alles was getest, ingelopen, schoon, kortom dat deel van de voorbereding was goed. Ik heb de laatste paar maanden geen blessures gehad, hooguit een paar dagen verkoudheid. Het enige wat mij van meer lopen heeft afgehouden was het werk. Het was een beetje druk. Toch, de laatste maanden ca 150 km per maand gelopen.
Het ontbijt was natuurlijk "op zijn Frans" een kwartiertje laat, en ik begrijp nog niet waarom de chef ons een rauw ei wilde laten eten, maar verder prima croissantjes, yoghurt en cruesli.

Met de metro naar de start. Overal mensen in loop kleding. Met metro wagonnen vol werden lopers aangevoerd naar de Champs elysee. Toen we (Jesse, Jos en ik, Ans en Ben, en de familie Plasman) bovenkwamen uit de subway moesten we echt even met de ogen knipperen. Overal lopers!! we staan op de champs elysee!! en achter ons de arc de triomphe!! en achter de horizon komt dat zonnetje mooi op. Zonnetje !!

We stonden in het laatste start vak. We zouden vertrekken op 6.30min/km, dat volhouden tot 30 km, en dan maar zien.
De start van zo'n mega evenement is toch wel wat bijzonders. Na het eerste startsignaal zijn wij zeker nog 15 minuten bezig geweest om over de startlijn te komen. En natuurlijk moesten er nog dixies bezocht worden, en filmpjes gemaakt worden. Om een uur of 9 ging ik dan over de startlijn. Onderweg voor de tweede marathon.
Ik had tegen iedereen gezegd dat het ging om het uitlopen, maar stiekum verwachtte ik het toch wel in 4.30 te doen.
Nog voordat we goed en wel onderweg waren, stonden we al stil. Jesse had problemen met een elastiek en ik moest even een sanitair stopje maken, dat kostte een minuutje, en we waren weer onderweg. De eerste 20 km hebben we inderdaad keurig rond de 6.30/km gedaan. In de straten van Parijs waaide een prettig windje, en de zon stond nog laag achter de huizen.
helaas, na het eerste bos/park, was de temperatuur gestegen naar ergens achter in de 20 graden. Dit is niet mijn favoriete temperatuur. Het ging snel moeilijker en moeilijker. bah.
Bij een drink pauze heb ik even gewandeld om voldoende water te kunnen drinken, daar raakte ik Jos en Jesse kwijt, en raakte ik ook ver achter op het 4.30 uur vlaggetje.
na een fleseje water heb ik nog een paar km de 4.30 vlag in beeld gehouden, maar op een bepaald moment was het op. 28 graden, geen zuchtje wind, en een paar tunnels hadden me gesloopt.
Mijn plan was om eerst maar naar Ans, Ben en de familie Plasman te lopen, die bij de eiffeltoren zouden staan. Daar zou ik besluiten of- en hoe verder.
Jeetje wat was ik blij iedereen daar even te zien, even uit te stappen, een gelletje en een flesje water te nemen en effe de benen stil houden. Pfffhh dat was goed. daar bleek dat jesse zeker een kwartier voor lag op mij, en Jos zeker 10 minuten. Die zou ik dus niet meer zien dacht ik nog.
Als je zo ver bent gekomen, en ook van zover bent gekomen, en je hebt genoeg tijd om desnoods die laatste 12 km te wandelen, dan loop je natuurlijk die laatste 12km. Ook al weet je dat het een lijdensweg gaat worden, en ook al weet je dat je over de tijd die je gaat lopen bij niemand op kan scheppen. DNF(Did Not Finish) is natuurlijk veel erger, en blijft ook lang hangen.
Die laatste 12km heb ik in een soort van wandel/looptempo gedaan, een beetje afgekeken van een New York atletiek vereniging waar ik kennis mee maakte in deze laatste kilometers.
Het zal bij kilometer 38 of 39 zijn geweest, ik had net een steentje uit mijn schoen gehaald, toen ik er eigenlijk weer zin in kreeg. na 38/39 km betekent dat niet dat ik er dus weer even een vrolijk tempo inzette, het ging nog steeds erg traag, maar ik begon er gewoon weer wat lol in te krijgen, en daar was het eigelijk om begonnen. Met de ateletiek vereniging was het gezellig, we liepen onder de bomen, dus het ging weer een beetje.
Voor je goede humeur helpt het niet als garmin beweert dat je met kilometer 40 bezig bent en de organisatie gewoon vindt dat het kilometer 39 is. dat is een zware, pijnlijke kilometer.
De laatste 2.5 kilometer had ik afscheid genomen van atletiek vereniging NY die consequent doorging met wandel/hardlopen, en ik ging weer in een (heel) licht drafje. Alles deed pijn, maar het idee om straks bij de finish te zijn deed wonderen. Terwijl ik met de laatste loodjes aan het knokken was, zag ik een geel shirt, zwarte broek, gele sokken. Ik dacht nog, dat kan Jos niet zijn, die is al lang binnen. Maar, naarmate ik dichter bij kwam, werd het toch duidelijker, het was Jos. problemen met uitdroging hadden hem in de laatste 10 km parten gespeeld. Hij had Garmin al op stop gezet. "Ik heb al 42.195 meter gelopen, die Fransen kunnen ook niets". Met een knallende koppijn had hij de laatste kilomters gewandeld. Samen hebben we de laatste 2 kilometers hardlopen afgelegd.

Over de finish gekomen kwamen we Jesse tegen. Hij had gelopen in 4.27uur, knap hoor in dit weer. We kregen het traditionele flesje en een banaan, en heel belangrijk we kregen een rood shirt "FINISHER Paris Martathon". Ja verdomd, ik ben finisher van deze marathon. Dat shirt doe ik voorlopig niet meer uit.